Eit tak...

Nokre har hus, andre bur i leiligheiter. Nokre har store hus med plass til mange fleire personar enn dei som bur der. Andre igjen har smaa hus, men likevel plass til ein horve med folk. Nokre har akkurat passe store hus med akkurat passe mange folk. Saa er det nokon som ikkje har hus.

I Tabasco, ein nydeleg groen stat soeraust i Mexico var det i oktober og november flaum. Resultatet: Fleire hundre familiar stod braatt utan tak over hovudet. Dei fleste av desse familiane var menneske som i utgangspunktet var mest saarbare for naturkreftene, og med minst ressursar til aa handtere foelgjene. I tillegg til sjoelve dei fysiske oeydeleggjingane paa hus og vegar, kom dei sanitaere konsekvensane med forureina vatn, og auka risiko for sjukdommar som til doemes malaria og denguefeber.

No er det turt i Tabasco. Eller det er vel i overdriving, for det regnar mykje i den tropiske staten. Men vatnet og flaumen trugar ikkje lenger. Foerre veke drog eg saman med 450 studentar fraa ulike stadar i Mexico til Tabasco for aa byggje hus! Ja, eg kan grave, ja, eg kan handtere eit maalband, ja, eg kan hamre, og ja eg kan skru.

Un Techo para mi Pais - Eit tak for landet mitt- er ein organisasjon basert paa frivilligheit som vart starta i Chile i 1997. Sidan har organisasjonen vakse og faatt feste i andre land i Latinamerika, ogsaa i Mexico. Maalet er aa gi ei hjelpande hand i omraade der naturkatastrofer som orkanar, jordskjelv og flaumar oppstaar, men ogsaa i svaert fattige omraade med daarlege butilhoeve.

Saa eg moette opp med bag'en min, laant sovepose og nyinnkjoept liggjeunderlag for born ( det einaste eg kunne finne). Klar for ei veke som snekkar. I ein chiquito landsby var vi 50 friviljuge delt i 10 lag, som kvar sette opp to hus saman med familiane som skulle bu i dei. Skal seie eg fekk bruk for svingteknikken med hammaren som han far har laert meg! Som norsk jente maatte eg i tillegg bevise meg sjoelv for aa faa kome fram i og arbeide blant staute meksikanske "hombres". Men etter litt mas om aa faa bruke spada, hammaren, og klatre paa taket vakna baade Luis, Gerardo go Isacc og fann ut at historier om sterke norske vikingar ikkje er tull. Stoerre enn nytta eg gjorde for meg medan eg var der, var noke likevevel kulturopplevinga eg fekk. Nydeleg natur, flotte menneske, MYKJE spanske glosar, nokre nyttige og nokre kraftsalver, sol og regn, svette og skit, leik og tradisjon. For kva er vel meir ei kulturoppleving enn etter ein dag med spikring og loefting i hytt og gever, aa faa setje seg til bords saman med Brigida og familien hennar, og ete kylling og boener, ris, tunfisksalat, tortillas og salsa, medan hoener klukkar og stryk deg om foetene der dei leitar etter maiskorn paa jordgolvet, og Luisa Fernanda paa seks maanader blir dyssa til svevn i hengekoeya? Annleis? Ja. Minnerikt? Heilt klart. Relasjonsskapande? Ingen tvil.

Gong paa gong faar eg erfare kor heldig eg er som faar vere med paa saa mykje. Moete menneske med andre bakgrunnar og andre maatar aa leve paa, og som deler sitt med meg.

Det beste eg har gjort i Mexico hittil (og salsaklasser ligg paa ein klar andreplass)!